• Als je voor de derde keer op rij onnodig verliest ga je geloven dat er hogere krachten aan het werk zijn, erop gericht om je een zekere bescheidenheid mee te geven of je op de proef aan het stellen zijn hoe je met teleurstelling om gaat of zo…
    Deze wedstrijd hadden we gewoon met enig gemak moeten winnen en dat je dan toch met 2-1 verlies van het veld loopt is frustrerend. Vooral in de eerste helft – nota bene met windje tegen -kwamen er toch een paar honderd procent kansen voor ons die strandden op iets waar we de laatste tijd grote moeite mee hebben: scoren.
    DEV begon goed aan de wedstrijd waar het gaat om inzet en energie, al zat er wat te veel voorzichtigheid in de duels. Misschien daarom dat het toch tot in de elfde minuut duurde voordat de eerste grote kans een feit was. Die kwam van de voet van één van de spelers die toch een held-der-eerste-klasse verdiende vandaag: Niels. Ziekjes aan de pot begonnen, maar over de hele wedstrijd prima gespeeld en ook nog bijna de openingstreffer op zijn conto waar de keeper met de grootste moeite een antwoord op had.
    Veel kansen kreeg tegenstander OSM’75 niet. Maar wel een bal die die andere held (keeper Gillian!) op de paal keek…
    Gevolgd door mooie aanvallen waar Yusuf en Maurits bij betrokken waren waarbij met name Marcus veel in kansrijke positie werd gebracht. Die zal nog wel eens wakker schrikken vannacht…
    De directe tegenstander van Thijn wist met een slimmigheidje een vrije trap te versieren die Gillian prima weg wist te tikken. De eerste helft leek zo af te gaan op een 0-0 tot Bart in de allerlaatste minuut van heel dichtbij raak wist te koppen.

    Met een prima gevoel de rust in – behalve dan dat we allemaal de score wat te mager vonden. Geen nood: tweede helft wind mee, moet kunnen !
    En meteen ontstond er ook weer veel activiteit op de Maarssense helft. Dan is het opletten met het omschakelen en dat je dan aan de goede kant blijft dekken en zo. Dat deden we niet voldoende en dus kwam uit een counter de gelijkmaker op het bord.
    Daarna werd de wedstrijd langzamerhand lelijker. Met steeds meer onderbrekingen en vrije trappen. Eén daarvan werd verlengd door een speler van OSM en liet Gillian kansloos en zo stonden we zo maar op achterstand. Was het buitenspel? Onze centralen meende van wel, maar we hebben geen VAR en een beslissing is dan gewoon een beslissing die je moet incasseren.
    DEV ging naarstig op jacht naar de gelijkmaker maar de kwaliteit van de doelpogingen waren niet echt imponerend te noemen. Alsof het zelfvertrouwen het team in de schoenen zonk zodra de zestien van de tegenstander in beeld kwam. En die hogere krachten dienden zich ook weer aan: waar je een week geleden nog een discutabele bal op de eigen stip gelegd kreeg-, werd er ons nu één onthouden. Noem het Murphy’s law noem het Karma of noem het: “je zit even in de hoek waar de klappen vallen’.
    Aan ons om er weer uit te klauteren. Alles wat je immers kunt doen is met open vizier het resterende deel van het programma aan te gaan. Met nog een leuk toetje voor de boeg: de voetbalreis naar België.
    PS: op de foto: kopbal van Yusuf die helaas ook niet tot een goal leidde...