• Vandaag deed ons team me een beetje denken aan FC Utrecht, de club waar ik door geboorte – en niet altijd voor mijn plezier – supporter van ben. Tegen mindere tegenstanders speelt FC U dikwijls ver onder de maat; terwijl een goede tegenstander vaak het beste uit de ploeg haalt. Zo ook vandaag. Na de belabberde wedstrijd tegen laagvlieger de Bilt volgde vandaag een prima pot tegen concurrent DOSC. In miezerende omstandigheden die van ons kunstgras een glibberige boel maakte won DEV door als collectief te strijden. Meteen vanaf het begin werd aan de tegenstander de bedoeling duidelijk gemaakt met veel druk naar voren en veel ruimte aan de bal. DOSC had een gevaarlijke en snelle voorhoede meegebracht die echter keer op keer werd opgevangen door onze solide spelende verdediging. Toch hadden ook wij in de eerste helftmoeite om echt gevaarlijk te worden in de zestien. Er was een briljante ingeving van Niek voor nodig om de score te openen. Hij pikte de bal op-, ging op karakter door het hart van de vijandelijke verdediging en haalde uit voor de 1-0. Kort daarop leken we de voorsprong al weer uit handen te geven toen Jorden één op één kwam te staan met een doorgebroken speler. Daar hadden we even de magie van de goede keeper nodig om de nul te houden.
    Daarop kwamen er een aantal goede kansen voor DEV: Mees V. mikte met zijn chocoladebeen naast de paal en Markus vond een paar keer de keeper op zijn weg.
    Zo moesten we tot in de tweede helft wachten op een uitbouw van de score. Via een bliksemsnelle counter brak Gijs uit-, gaf breed op Milan langs die de keeper op de zestien meter lijn passeerde: 2-0.Dit luidde misschien wel de beste fase van de wedstrijd in. De druk werd opgevoerd waardoor de verdediging van DOSC zich vaak geen raad meer wist aan de bal. Het nodigde uit tot een opportunistische actie van Mees V. die met een sliding een blok zette op de keeper waardoor de bal pardoes bij Gijs terecht kwam die geen moeite had het lege doel te vinden: 3-0.
    Deze royale voorsprong veroorzaakte wel dat DEV wat gas terug nam waardoor DOSC in de gelegenheid werd gesteld iets terug te doen. Een mooie uitgespeelde aanval bracht de 3-1 op het scorebord. Niet verslappen was nu toch wel het motto, met toch nog een kwartier speeltijd over.
    Gijs was degene die de marge tot veilige hoogte bracht door goed op te letten, de bal te veroveren en onberispelijk binnen te schieten. 4-1 is een stand waarbij je je een foutje kunt permitteren. En die kwam er dan ook toen de bal via Jorden per ongeluk in de voeten van een tegenstander belandde die zo de eindstand van 4-2 kon aantekenen.
    Het was een overwinning die bij ons langs de kant een onverwoestbare glimlach op het gezicht had gebracht. Echt genieten om onze mannen zo als team bezig te zien. Bij vlagen met mooi voetbal, maar zeker met veel inzet en strijd. Een wedstrijd om trots mee te nemen de herfstvakantie in.
    En ’t is misschien de goeden verzoeken; maar als je twaalf uit vier hebt en een directe concurrent op deze manier zo opzij zet, dan mag je wat mij betreft wel weer de ambitie hebben om mee te doen voor het kampioenschap. Wordt vervolgd. 2 November gaat het verder tegen Sporting ’70 in op eigen veld op de publieksvriendelijke tijd van 12 uur.

    Foto: Keeper Jorden houdt de 1-0