• Vandaag voor het eerst erop uit naar de piekfijn aangeharkte velden van Woudenberg. Op het hoofdveld dat nog uit echte graspollen bestaat; ook wel eens lekker. En met een smalle selectie want onze spelers Maurits en Ruben waren aan de beurt om de collega’s van de O12-2 te versterken, die zo precies met z’n elven konden aantreden. Wij hadden zo één wisselspeler tot onze beschikking en die bleek nodig ook, waarover zo meer.
    Fijn om te zien dat er vooruitgang in het spel van de jongens zit. Wat heet: de eerste vijftien minuten leek het een walk-over te worden. DEV liep er bepaald gemakkelijk doorheen doordat spelers precies deden wat tevoren was afgesproken: niet naar de drukte maar juist naar de ruimte voetballen-, de bal het werk laten doen en fel en stevig de duels willen winnen. Dat leidde al snel tot de eerste treffer die voortkwam uit een voorzet van Gijs die – voor zover wij het konden zien – pardoes de goal in rolde. Of werd ‘ie misschien toch nog getoucheerd door Felipe? Vrij snel daarna een mooie actie van Markus op links die de vogelvrije Milan bereikte. Die bewaarde de rust en had de hoek voor het uitkiezen: 0-2. Kort daarna kwam er weer een aanval over links die prachtig werd aangenomen door Gijs die met volle overtuiging de 0-3 binnen schoot. Gijs die daarna Felipe weg stak die keurig de 0-4 aantekende. “Dat gaat zomaar de dubbele cijfers in…”dachten wij allemaal. Zelfs toen Niek een ongelukkig eigen doelpunt maakte. En het ging in eerste instantie ook vrolijk verder. Mees V. had een loepzuivere dieptepass op Markus die verwoestend uithaalde voor de 1-5.
    Daarna kwam toch de klad er een beetje in. De verdediging besloot om op één lijn te gaan staan waar de rappe aanvallers van Woudenberg wel raad mee wisten… Binnen de kortste keren werd het 2-5 en voor de rust zelfs nog 3-5. Tijd voor een peptalk die beoogde de jongens weer in de modus te laten starten van het begin van de wedstrijd. Maar het tegenovergestelde gebeurde vreemd genoeg. Passjes werden onnauwkeurig en ongeconcentreerd gegeven-, duels werden slap aangegaan…Woudenberg werd alle ruimte geboden om de aansluitingstreffer te maken. Die kwam door een fraaie vrije trap die net buiten het bereik van Jorden in het doel plofte. En zo stond er plots 4-5 op het bord. Het leek allemaal nog veel erger te worden toen ook nog de ziekenboeg begon vol te stromen. Eerst moest Twan met een zere knie en enkel naar de kant en kort daarop moest ook de goed spelende Felipe het veld hinkend verlaten. Waardoor Twan de pijn moest verbijten en zijn positie als centrale verdediger weer innam. Dat deze bikkel daarvoor een held der eerste klasse verdient lijkt me evident. Door al dat gedoe waren we voortdurend bezig met omzettingen. Die leverden eerst – zoals je kon verwachten – onrust op, maar na de laatste omzetting kwam het praktisch weer net zo te staan als hoe we begonnen waren. De spelers leken daar weer nieuwe energie uit te putten: De verdediging met Niek en Twan Centraal en Mees T. en Niels op de flanken stond ineens weer als een huis. Geen woudenberger die nog tot bij Jorden kwam, nou ja op die ene keer na dan toen Jorden echt helemaal gestrekt moest. Het middenveld met Mees, Jip en Sjoerd begon nadrukkelijk vooruit te denken en ook bij de aanvallers Milan, Markus en Gijs was de ‘honger naar doelpunten’ mooi om te zien. Er kwam zo veel meer diepte in het spel en de 4-6 van Milan kwam dan ook voort uit een messcherpe counter. Met de 4-7 bekroonde Milan een mooie wedstrijd door zichzelf te lanceren over een meter of 40. Daarna zagen we nog 100% kansen van Jip, Gijs en Mees V. en ook van Sjoerd wiens schot maar net het houtwerk raakte.
    Na de wedstrijd zijn we in de kleedkamer met de jongens nog even op zoek gegaan waar het ‘m nou toch in zat dat die wedstrijd zo twee gezichten had gehad. Dat blijft toch een complex mysterie wat te maken heeft met zaken als (zelf-)vertrouwen, focus en concentratie. Wat je maar het beste kan doen is het goede gevoel van het begin of van het eind mee te nemen naar de training en van daaruit weer verder te werken.
    Waar ik op de heenweg nog een groep kakelende jongens in de auto had die hun eerste schoolweek op de middelbare school met elkaar te bespreken hadden, hoorde ik op de terugweg geen kik. De mannen waren moe. Een mooi teken dat aangeeft dat ze er veel in hebben gestoken. En met een mooi resultaat!