• Een cryptische titel van dit verslag, maar geheel naar waarheid. Ik zou zeggen ‘helaas’ maar met de drie punten op zak overheerst zo net na de wedstrijd toch de vreugde.
    De evolutie van deze pot laat zich misschien wel het beste schetsen door hoe de jongens in de kleedkamer zaten: in de rust met een 1-1 stand op het bord stil en gelaten; na afloop totaal uitgelaten en nog tjokvol adrenaline.
    Het begon goed deze wedstrijd. Lekker in een warm voorjaarszonnetje. En met een vroege goal van Maurits. Toch was DOVO die hele eerste helft het gevaarlijkste met veel druk op onze helft en slechts een enkele uitbraak van onze kant. Halverwege dit eerste bedrijf zetten we het voorin iets anders neer: met Jip en Maurits als zwervende spitsen en Bart daarachter. Een tactische zet waar we op de training mee bezig waren geweest en hoewel het zich zeker niet meteen uit
    betaalde vond ik het toch mooi en volwassen dat de spelers zich daar meteen naar kunnen richten.
    Het was ook een wedstrijd met veel fysieke duels en een hele zwik overtredingen, toch vooral begaan door DOVO. Een voorbode voor het abrupte einde van de wedstrijd waarover zo meer.
    Zo’n hele helft onder druk staan dat kon natuurlijk niet goed gaan en zo schoten de bezoekers kort voor rust de gelijkmaker binnen na een mooie pass op maat vanaf rechts.
    Logisch dat je dan een beetje beteuterd in de kleedkamer zit.
    Ofschoon er in het begin van de tweede helft meteen een kans voor Bart via Jip kwam bleef het een moeilijke wedstrijd die zich vooral op onze helft afspeelde. DOVO kreeg – ik heb het niet geteld maar voor mijn gevoel zo’n 17/18 corners. Het wachten was eigenlijk op de tweede tegentreffer. Maar in een bliksemsnelle en perfect uitgevoerde counter betaalde de tactiek met de twee spitsen zich plotseling toch nog uit. Maurits met een loepzuivere voorzet en Jip met prachtige spitsengoal: 2-1!
    Dit doelpunt had welhaast magische mentale waarde. De tegenstander was het na deze treffer steeds verder kwijt en bij DEV zag je het zelfvertrouwen met de minuut omhooggaan. Nog geen paar minuten later had Jip de 3-1 op zijn schoen maar mikte met zijn linker net naast. Maurits was ondertussen helemaal ‘on fire’ en zette dat luister bij met een magistrale vrije trap die de 3-1 op het bord bracht. Alles lukte ineens bij DEV terwijl bij tegenspelers het licht steeds verder uitging. Individuele acties lieten de verdedigers in hun onderbroek staan en het was een kwestie van tijd voor er meer treffers kwamen. Die kwam tot stand door een penalty die Maurits terecht opeiste. Door de 4-1 had hij eindelijk weer eens een hattrick te pakken en kreeg hij van ons een publiekswissel. Met een grijns van oor tot oor kon hij nagenieten van deze puike wedstrijd. Onze verdedigers die zo lang stand hadden gehouden : Thijn, Niels, Ruben, Jens en Simon konden het nu ook wat rustiger aan doen. Lekker de wedstrijd uitspelen en misschien het nog mooier maken op het scorebord. Dachten we. Maar niet lang na de wissel branden er bij een paar spelers van DOVO de stoppen door. Een lelijke vechtpartij ontstond aan de rand van het veld. De coach van de bezoekers pleitte er bij de scheidsrechter voor om er dan maar mee te stoppen. “Het zijn iedere keer dezelfden…”vertelde hij tegen mij. Nou, als dat zo is, dan was ik daar gauw klaar mee geweest. Als je je stelselmatig niet kunt gedragen dan hoor je niet op een voetbalveld thuis. Gelukkig floot de scheidsrechter af als was de wedstrijd afgelopen en zo krijgen we gelukkig niet het predicaat : ‘’ gestaakt wegens wanordelijkheden’; iets wat DOVO trouwens deze fase al eerder heeft laten bijschrijven…
    Jammer dat het zo afliep. Ik had ook wel te doen met onze collega’s in het uitvak. Maar toch genieten van een sublieme tweede helft en van de drie punten.