• Tweede oefenwedstrijd van deze ‘pre temporada’. Tegen een mooie- en geen onbekende tegenstander: OSM ’75. Afgelopen seizoen waren we nog content om 1-1 gelijk te spelen.
    Op drie spelers compleet: dan treden we dit seizoen nog altijd aan met z’n vijftienen. Duidelijk dat we normaal gezien met een volle bank zullen zitten en met name op de midden en aanvalslinie wat minder speelminuten.
    Het was een oefenwedstrijd dus we besloten wat verschillende speelsystemen en daarbij behorende opdrachten uit te proberen. In de eerste helft was de opdracht om hoog – en met z’n allen – druk te zetten. Dat werkt ook echt alleen als je dat met elkaar doet. Met name in het eerste half uur werd dat met de nodige inzet gedaan. Dat leidde er in de vijfde minuut al toe dat onze nieuwe aanwinst Roan een rebound na een corner kon intikken voor de 1-0. Kort daarna kwam er een mooie aanval van achteruit – vloeiend in de passing en aannames die terecht kwam tot bij Jip. Jip raakte de bal eigenlijk helemaal verkeerd, maar de situatie was toen al zo dreigend dat er een eigen doelpunt van kwam: 2-0. Na dat eerste half uur verslapte DEV wel een beetje, mogelijk ook door de in het vakantie gedruis teloor gegane conditie. Al vond ik dat onze tegenstander eer wat dat betreft beroerder aan toe was met een aantal spelers die er toch vaak even bij moesten gaan zitten of verzorging nodig hadden. En zo kwam er nog zo’n mooie aanval, deze keer dwars door het midden waardoor Gijs werd weg gestoken en 3-0 kon maken.
    Eigenlijk uit het niets kwamen de bezoekers toch nog tot scoren. Dat gebeurde nadat zij een penalty hadden gekregen. Wij hadden een wonderschone teckel op de bal gezien van Niek; de scheids – die er anders voorstond zag dat anders. Ach ja: ‘de scheidrechter heeft altijd gelijk’ zoals dat heet en een VAR had ‘ie niet bij de hand. Het is al mooi dat er elke zaterdag weer mensen bereid zijn deze taak te vervullen die er in de loop der jaren ook niet makkelijker op is geworden.

    In de tweede helft was de opdracht: compact staan en laten komen – een speelwijze die je normaal eerder zou toepassen bij een tegenstander die veel sterker is dan jij. Maar als oefenmateriaal wel even goed om te doen en te beleven. Het was moeilijker voor de spelers – duidelijk moeilijker om zo gedisciplineerd in je taak te spelen. Het is ook niet de ‘voorkeursstijl’ denk ik van de meeste spelers.
    Het ging dus ook even wat minder en Felipe moest er nog aan te pas komen met een mooie redding.
    Nieuwe speler Yusuf moest er nog vijf minuten van af na commentaar op de leiding (is eigenlijk geen maatregel die in het hoofdklasse reglement staat…). Maar juist in die man minder situatie wist DEV toch te scoren: Na een pass van Bart kreeg Gillian de bal en schoot de 4-1 binnen.

    In de laatste tien minuten kwamen we nog met een nieuwe variant: een 1-4-4-2 opstelling: met Yusuf en Maurits als twee zwervende spitsen. Voorin zag je hoe dat meteen voor dreiging zorgde en Maurits op een haar na in staat stelde de vijfde te maken.
    Maar bij 4-1 bleef het.
    De progressie zit er weer in na een week waarin we ook in gesprek met elkaar weer eens de klokken gelijk hebben gezet. Jos is nu een week aan het wandelen aan de prachtige Costa Brava. Arjen de vader van Niek zal me in die periode komen ondersteunen. Hulde!