JO17-1 wint enerverende eerste bekerwedstrijd uit bij Hoogland
Het was een lastig uitgangspunt voor de wedstrijd van vanmiddag: verleden week nog gewonnen met 0-2 op basis van een uitstekende tweede helft en nu – tegen dezelfde tegenstander en ook weer uit – maar dan voor het echie… Bovendien ontbrak Jos nog die de wedstrijd ziek vanaf zijn bed moest volgen. Gelukkig was Arjen – de vader van Niek – wederom bereid om te assisteren wat ook betekende dat Harold – de vader van Estelle – de vlag van Arjen moest overnemen. Hulde aan deze twee vaders!
Maar goed verleden week dus winst en nu weer naar dezelfde gastheren…
Hoe zit het dan met je motivatie? En die van de tegenstander? Hoe gaan ze ons tegemoet treden?
Wat dat laatste betreft: er bleken drie spelers uit de O18 te zijn gehuurd waarvan beweerd werd dat die nochtans onder de 17 zouden zijn…. Nou ja dat moet je gewoon maar aannemen natuurlijk, ook al omdat ik eigenlijk niet kan (en wil) geloven dat iemand welbewust vals zou willen spelen in deze mooie sport. Maar het leidde tot wat consternatie, ook onder onze spelers. Dan is de boodschap: ‘Jongens koppie erbij, het is zoals het is, dat ontslaat ons niet van onze opzet om er vol voor te gaan!’.
Of het nu door de huurlingen kwam of niet: Hoogland liet zich zien als een goed voetballend team dat veel in balbezit was en goed gebruik maakte van de breedte van het veld. Het was hard werken – heel hard werken waarbij beide ploegen het fysieke spel niet uit de weg gingen. De scheids liet ook veel toe – misschien soms iets te veel - waardoor er meerdere kleine opstootjes op het veld ontstonden. Na één van die opstootjes waarbij nota bene de rust zelve Niek betrokken was had Hoogland eerder door dan wij dat het spel weer verder ging. Prompt was het een doelpunt niet ver verwijderd van het rustsignaal.
Maar als ik dat doelpunt optel bij het totaal aantal kansen dat Hoogland creëerde dat kan ik dat over de hele wedstrijd op één hand tellen, ondanks het veldoverwicht van de thuisploeg. Dat had dan weer te maken met de strijd en de inzet die wij in de wedstrijd wisten te brengen. Dat vind ik de kracht van onze verdediging: er is altijd rugdekking. Dan knok je voor elkaar en dan verzuip je ook niet in zo’n wedstrijd waarin je aan de bal zelf toch wat slordig bent hier en daar.
Mede daardoor kregen we zelf ook niet al te veel kansen en dat mede de aanleiding om in de tweede helft weer terug te grijpen op wat technische uitgangspunten van verleden week. Hoewel ik vond dat de uitvoering lang niet zo goed was als verleden week leidde dat wel tot de nodige mogelijkheden.
Kort nadat Hoogland een goal wegens buitenspel afgekeurd zag worden kreeg Jip een prima pass van de goed ingevallen Gijs die – zij het met enig geluk - de gelijkmaker betekende. Dat bracht voor het kwartier daarna het momentum op het bord van DEV. In de bloedhitte van deze septembermiddag moest het hoofd koel worden gehouden en – hoewel hij er erg zijn best voor moest doen -dat lukte Jip toen hij een meter of vijftien over de middenlijn de bal afpakte-, er over rechts vandoor ging en uit een lastige hoek met zijn chocoladebeen hard binnenschoot: 1-2!
De vreugde kon niet op, ook niet op onze overvolle bank.
Over die bank wil ik nog wel wat schrijven:
Een speciale vermelding voor al onze spelers die het vandaag met minder speelminuten hebben moeten doen. Toen we een keer op 1-2 stonden heb ik de bankzitters gevraagd of zij ermee akkoord waren dat ik in het belang van de wedstrijd zou wisselen. Of eigenlijk: niet wisselen. Daar waren ze het unaniem mee eens. Het tekent de beleving en de sfeer die er in de groep is. Van grote klasse; zelfs van grote schoonheid vind ik dat!
Het droeg ertoe bij dat wij het uiteindelijk waren die met de drie punten van het veld liepen. De spelers, het meegereisde publiek en wij als trainers konden zo in een uitgelaten stemming huiswaarts om te genieten van deze bonus zomerdag.
Volgende week weer eens een thuiswedstrijd, naar verluidt in minder tropische omstandigheden.