• Na een prima trainingsweek van het voltallige team traden we vanmorgen aan tegen die andere hoofdklasser uit de Heuvelrug: FC Driebergen. Voorafgaand aan de wedstrijd was er een vleugje onderschatting van de tegenstander te bespeuren hoewel zij verleden week toch een keurige zegen op het toch ook sterke CJVV hadden geboekt. Heel lastig om dat als coaches weg te nemen, en in elk geval nooit bevorderlijk voor een goede start aan een wedstrijd.
    We hadden in de basisopstelling ruim baan gemaakt voor Jip en Maurits voorin, ook omdat zij in de training hadden laten zien hoe effectief zij met z’n tweeën kunnen zijn. Dat leverde al in het begin van de wedstrijd een paar grote kansen op, met name door Jip de diepte in te sturen. Maar er kwamen geen doelpunten van, zelfs niet toen de bal op de stip ging. Wat er wel steeds nadrukkelijker manifest werd was hoeveel spanning er op het veld was. In die zin ook een echte derby natuurlijk, met veel volk langs de kant. Aan de zijde van onze dug-out stonden aan de ene kant de spelers van de O18 en aan de andere kant een flink contingent van de mooiste meisjes van het dorp. Voor de sfeer natuurlijk geweldig, voor het mooie voetbal niet altijd even bevorderlijk… We zagen hoe onze spelers een beetje in de overdrive speelden-, zonder plan en in feite een beetje tegen zichzelf. Daarbij liet Driebergen zich zien als een prima tegenstander – zeker niet minder dan wij.

    In al die geladenheid had de scheids een drukke ochtend en kwamen er aan beide kanten veel vrije trappen. Waar wij van die free-kicks niet veel bakten – ook hier veelal blinde trappen zonder plan - maakte de tegenstander daar meerdere keren een grote kans van. Wat heet: een sublieme vrije trap vanaf rechts was zelfs Felipe te machtig en zo stonden we al in de eerste helft 0-1 achter.
    In de rust het één en ander omgezet waarbij onder meer Estelle links voorin kwam te spelen, met Milan erachter en Yusuf in de spits. Yusuf promoveerde een voorzet van Bart met een artistieke halve omhaal tot 1-1. Dachten we tenminste want de goal werd afgekeurd op advies van de grensrechter voor buitenspel.
    Bij zo’n derby kan het ook gebeuren dat spelers hun hoofd verliezen en dat gebeurde bij een lelijk opstootje in onze zestien. Een speler van Driebergen liep daar een rode kaart bij op en zo stond DEV nog een flink eind van de tweede helft met een mannetje meer. Met nog steeds een achterstand op het bord wel te verstaan. De rode kaart had de gemoederen niet bedaard, de energie bleef knetteren op het veld wat resulteerde in een groot aantal overtredingen waardoor de wedstrijd frequent stil kwam te liggen.
    Hoewel DEV niet beter was gaan voetballen van dat extra mannetje, kwam er toch een doelpunt van toen Yusuf met een mooi hakje probeerde te scoren en Gillian attent was om de rebound binnen te werken: 1-1. Felipe had nog een noodzakelijke redding op een – alweer goed genomen – vrije trap. En ondanks het ondertal liet Driebergen zich ook nog geregeld voorin zien. Dat leidde tot een corner die in een bliksemsnelle counter toch nog via Maurits en uiteindelijk Jip voor de 2-1 eindstand zorgde. Een zwaarbevochten zege in een enerverende sfeer die je voor je gezondheid als coaches ook niet elke week zou wensen…En over Driebergen zou ik willen zeggen: complimenten dat ze het met z’n tienen toch heel goed bleven doen. En gelukkig – en zo hoort het ook – was iedereen achteraf gewoon weer goede vrienden.