• Voordat ik over het voetbal begin eerst maar een paar woorden over het malheur die ons team ook vandaag ten deel viel: twee van onze spelers zijn gewond afgevoerd naar de huisartsenpost en EHBO. Eerst viel Roan uit met een dikke enkel-, en een poos later Jurre met een kwetsuur aan zijn pols. We weten nog niet hoe ernstig het is, laten we hopen dat het allemaal meevalt. Maar ondertussen kijken we in de korte tijd dat dit seizoen bezig is alweer tegen zes/ zeven geblesseerden aan (hangt er een beetje af hoe je telt…).
    En ook niet direct omdat er opvallend onsportief gespeeld werd of zo.
    Woudenberg was vandaag een gelijkwaardige tegenstander die ons met relatief gemak met 4-1 in het stof hadden laten bijten in een oefenduel eind augustus. Vandaag liet DEV zich van een betere kant zien. Niet meteen vanaf de aftrap, want daar zagen we toch nog wel wat belabberde passing hier en daar. En bovendien een tegendoelpunt dat we in de kleedkamer nog op een magneetbord hadden voorgespeeld met de boodschap: pas erop! De middenvelders of backs proberen vaak buitenom te komen om een overtal situatie te creëren, dus loop te allen tijde mee met je tegenstander. Meteen de eerste keer ging dat dus mis en hier zagen we de effectiviteit van de nummer twee van de ranglijst: 0-1.
    Dat bleek een wake-up call voor DEV want niet lang daarna ontstonden er toch echt grote kansen. Gijs op de keeper en Bart de rebound bijna over hem heen gelobd. Daarna nog een bal van de lijn gehaald na de corner die daarop volgde. Het was ook een corner die in de 23ste minuut de gelijkmaker op het bord bracht: Mees Tomassen die een bal vol op de pantoffel nam voor de 1-1. Tien minuten later dus de enkel blessure van Roan waardoor Bas van Beek aan de bak moest. Laurens voorkwam kort daarna een hernieuwde voorsprong voor de bezoekers door een bal achterovervallend over te tikken. Klasse!
    In de tweede helft probeerde Woudenberg nog meer druk te zetten op onze opbouwende verdediging. Toch wisten we daar een aantal keer heel aardig onderuit te voetballen. Dat verschafte de ingevallen spits Philippe een paar mooie kansen. Een kopbal die net de vaart mistte en een kans recht voor de keeper die net dat beetje gif nodig had gehad om een goal te kunnen worden.
    En je weet: als je zelf verzuimt te scoren….
    Woudenberg ging met de eerstvolgende kans veel efficiënter om: een pass-, een actie en een goal: 1-2.
    Nog tijd genoeg om het recht te zetten maar dan toch die tegenvaller met de blessure van Jurre. Jurre die samen met Niek de meeste ‘vuile meters’ maakten van iedereen- zouden we het gemeten hebben dan had het mij niet verbaast als het om 8 kilometer of meer was gegaan.
    De sof werd compleet toen Woudenberg een snelle omschakeling ook weer te gelde wist te maken: 1-3.
    Ondanks dat er nog wat kansjes kwamen – de grootste Niek alleen voor de keeper die daarop een sluitend antwoord wist te vinden.
    Het beste was er aan beide kanten wel vanaf. Er kwam nog een rode kaart te pas na een overtreding van een speler van de bezoekers en dat was het dan.
    Dat je van de nummer twee verliest is op zichzelf geen schande, maar vandaag hebben we onszelf toch echt tekort gedaan. Kansen genoeg om er toch op zijn minst een puntje uit te halen. Moeten ze er wel in.
    Laten we vooral hopen dat onze geblesseerden weer snel opgeknapt zijn.