• Voor wie de wedstrijd Manchester City – Feyenoord afgelopen dinsdag heeft gezien; Jos en ik weten nou vrij nauwkeurig hoe Pep Guardiola zich moet hebben gevoeld toen een geheide 3-0 overwinning in het laatste kwartier door Feyenoord werd omgebogen naar een gelijkspel van 3-3.
    Al kon topcoach Pep zich nog wel achter zijn oren krabben over zijn doorgevoerde wissels en wij dan weer niet. Want Floris van Rheenen had zich in een wedstrijd van de 19-2 al geblesseerd (beterschap Floris!) en Thijn was wat zwakjes uit die wedstrijd gekomen (beterschap Thijn!). Zo hadden we alleen Pieter als fitte speler op de bank al had die ook minuten gemaakt in de 19-2.
    En Pieter had de wedstrijd voor ons nog bijna gewonnen maar wilde het alleen voor de keeper net iets te mooi doen om de 4-1 op het bord te zetten.
    Het begon allemaal veelbelovend met een fout van de Parkhoutenaren in de tweede minuut die door Philippe werd afgestraft: 1-0.

    De ietwat onzekere verdediging was wel een beetje de achilleshiel van de gasten uit Nieuwegein die daar wel een gevaarlijke aanval tegenover stelde. DEV kwam maar moeilijk onder de hoog gegeven druk uit en wist ook te weinig gebruik te maken van die onzekerheid bij hun achterin.
    Toch kwam nog voor de rust de 2-0 nog tot stand, alweer door Philippe die andermaal een fout afstrafte, dit keer met een subliem lobje.
    Vervolgens hielpen we de tegenstander toch weer in het zadel door hen bij een corner te veel ruimte te laten om te draaien en te schieten. Ruststand zodoende 2-1.

    De tweede helft was in allerlei opzichten onrustig. Er zat in het spel van DEV maar bar weinig lijn en er werd te weinig gedaan met aanvallen. Over de zijkanten geen strakke lage voorzet maar een nauwelijks te behandelen hoge bal, dat soort dingen. Grote kans nog voor Gijs in de 61ste minuut, gevolgd door een grote kans van Parkhout. Totdat Maurits de bloeddruk langs de kant flink opvoerde door een grote kans niet meteen binnen te schieten maar de bal eerst nog drie keer goed legde. Mooi doelpunt:3-1. Tussendoor kreeg de onrust verder gestalte door volstrekt onnodige opstootjes en gedoe waar de focus op het voetbal beter op zijn plaats was geweest.

    De wedstrijd kwam in een fase waar het gebrek aan wisselspelers zich toch wel liet gelden. Kramp-, steken in de zij, pijntjes en vermoeidheid… Het kwam allemaal voorbij. Zo kwam Pieter er in voor Philippe en moest zelfs de als gezegd niet okselfrisse Thijn er nog aan te pas komen om Mees de vette te vervangen. Het was op het tandvlees en dan kan het gebeuren dat een wedstrijd net effe iets te lang duurt. Zo werd het 3-2 en even later – in de allerlaatste seconde 3-3. Een uitslag die de bezoekers vierden als een overwinning en die voor ons voelde als een katterig verlies.
    Toch een puntje kan je ook denken maar zo voelt het nu nog niet…