• De titel zegt het al: het was een gelijkwaardige wedstrijd waarin het kwartje uiteindelijk niet onze kant uitviel. Bij zo’n uitslag kan dan op het eind de frustratie overheersen, maar gezien het spel van onze jongens – opgeteld bij hoe intens en goed ze de laatste tijd trainen – gingen wij als coaches toch met opgeheven hoofd het veld af. Trots als we waren op onze spelers die zich – ondanks de nog steeds niet geringe ziekenboeg – als een team hadden laten zien.
    Brederodes is een geduchte tegenstander met snelle en gevaarlijke spelers voorin. Daar hadden we meteen vanaf de aftrap moeite mee en zo geschiedde het dat we al in de derde minuut tegen een achterstand aankeken. Wel overigens dat wijzelf daarvoor al twee grote kansen gekregen hadden trouwens…
    Waar van de ploeg uit Vianen voorin veel dreiging uitging waren ze achterin onrustig als ze onder druk werden gezet. Dat voelde onze boys goed aan en dat leidde tot weer wat kansen voor ons. Eerst Eman in de elfde minuut; helaas recht op de keeper af. Daarna een vrije trap vanaf de linkerkant. Maurits met zijn fraaie linker op Gijs buiten de zestien die hem (‘bewussie’ toch Gijs?...) op het hoofd van de inlopende Philippe legde: 1-1. Prachtig doelpunt in de zeventiende minuut. Niet veel later: Gijs gevloerd in het strafschopgebied. Gijs nam zelf die penalty op zeer gedegen en rustige wijze: 2-1. Een voorsprong die we lang vasthielden en die ook wel enig elan bij de onzen teweeg bracht. Dan is het extra jammer dat je je voorsprong laat omtoveren in een achterstand. Toen de rust al over de horizon te zien was en binnen luttele minuten. De eerste door een fout inspeelballetje van onze keeper. Die overigens daarna weer een aantal keer nadrukkelijk doelpunten wist te voorkomen en zodoende toch met een dikke voldoende naar huis kon. De tweede keer doordat we verzuimden rugdekking te geven op een snelle uitbraak van de Brederodes. En zo ga je plots met 2-3 de rust in.
    In de tweede helft gaven we op gedisciplineerde wijze meer aandacht aan die rugdekking. Zonder overigens in de personele bezetting van de verdediging iets te veranderen. Speciale vermelding voor Jens en Floris (‘Maas’) die zich in de eerste helft het vuur uit de sloffen hadden moeten lopen maar nu iets meer ondersteuning vanuit het centrum (en later met Tjerk vanuit de as) kregen.
    Daardoor trokken we wel een beetje de angel uit het aanvalsspel van de bezoekers. En zo kreeg DEV het momentum in handen – in elk geval in het eerste kwartier na rust. Jammer dat dit niet werd uitgedrukt in de gelijkmaker die overigens dik verdiend zou zijn geweest.
    Met nog een klein half uur op de klok brachten we Floris van Rheenen in die we verleden week ook al minuten hadden laten maken. Je ziet dat hij nog wat wedstrijdritme ontbeert, maar meteen zorgde hij toch voor wat dreiging en verrassing. Hij had pech met een foutje achterin dat prompt de 2-4 op het bord bracht. Pieter en Thijn werden nog ingebracht als pinch hitters voorin. Niet hun standaardplek maar de mannen gingen er meteen voor. In zijn eerste balcontact meteen een mooie actie van Thijn die Gijs bijna zijn tweede liet maken. En het scheelde maar een haartje of Pieter was zelf op het scoreformulier verschenen met een mooie actie door het centrum. Toch kwam die 3-4 er nog – helaas in zo’n beetje de laatste minuut. Die kwam op naam van Niek die door het centrum doorliep en met een fraai doelpunt ons toch in elk geval in de laatste momenten nog hoop gaf op een punt.
    Die punt was een terechte weergave geweest van de verhoudingen, vonden ook de coaches van de gasten.
    Maar soms krijg je niet wat je verdient. Het zij zo…