• Aangevuld met vier spelers uit de ‘hybride groep’ van de O19 ging de 19-2 op pad voor een namiddag wedstrijd bij Kampong. En met de nieuwe trainer Erwin voor het eerst langs de kant.
    Erwin die een voorstander is van een ambitieus maar ook gewaagd systeem dat ook het nodige van de jongens - en hun conditie - vraagt. Dan heb je werk te doen en daar is natuurlijk niets mis mee. Je moet leren met z’n allen druk te zetten-, snel omschakelen bij balverlies en snel met elkaar de ruimte te maken als je zelf aan de bal bent. Zo zag je hier en daar de onwennigheid op een aantal vlakken ook nog wel terug. De vier ‘hybride spelers’: Yusuf, Mees, Pieter en Thijn begonnen in de basis en lieten een inzet zien die ook wel van hen verwacht mag worden. Het begon al met een prachtig passje op Pieter (spits!) die hij tot zijn eigen ergernis over schoot. Yusuf even later zelf goed doorgezet voor de 0-1.
    Jammer dat je dan zelf achterin begint te knoeien en de gelijkmaker veroorzaakt: 1-1.
    Toch daarna weer een voorsprong die begon met een vrije trap van Mees, daarna een voorzet van Yusuf die Tom afmaakte voor de 1-2.
    Niet ver voor het rust signaal toch weer onhandigheid achterin – wat niets te maken heeft met de inzet van hardwerkende jongens als Nathan en keeper Jurriaan. Maar onnodig was het allemaal wel en zo ga je toch met een 2-2 de rust in terwijl je in feite beter bent. Waarin je het met elkaar ook hebt over dat je te ver van je tegenstander afstaat om echt druk te zetten en ze zo de ruimte geeft om te voetballen.
    Kop-op de tweede helft in waar het dan al meteen weer mis gaat met een overtal situatie in de zestien: 3-2.
    Daarna pakte DEV toch echt het betere van het spel. In elk geval in de zin dat er op de helft van de tegenstander werd gevoetbald. Pech met Thijn op de paal. De vermoeidheid in het warme weer komt om de hoek kijken…
    En dan plots een enorme opleving nadat eerst Feike (kopbal: 3-3) en daarna Mees (kopbal na voorzet Yusuf) 3-4 op het bord zet.
    Uitspelen en drie punten mee zou je denken. Maar toen sloeg het noodlot toe: een doelpunt met een sterke geur van buitenspel maakte het weer gelijk.
    En net als je daar vrede mee probeert te krijgen ga je – ik denk door vermoeidheid – schutteren in het uitverdedigen en lever je de bal pardoes in bij de spits van Kampong: 5-4 eindstand.

    Een stand die niet klopte voor je gevoel en die ook veel chagrijn los maakte in de harten van de meegereisde supporters en zeker ook in die van ‘mijn’ spelers die mee mochten doen.
    Hoe anders was het geweest om met die drie puntjes naar huis te gaan. Hoe anders het gevoel en hoe veel beter had het gepast bij de inspanning die zij geleverd hebben.

    Uiteraard geldt die inspanning ook voor de ‘vaste’ spelers van de 19-2. Maar op dit moment geldt mijn bewondering zeker ook voor de spelers die zich ertoe kunnen bekennen dat ze niet voor de 19-1 zijn uitgekozen, maar toch het beste van zichzelf willen laten zien bij de ‘2’. Zo hoort het ook kan je zeggen, maar ik steek ze wel graag een hart onder de riem.