• Voor mijn broodwinning ben ik organisatieadviseur en daarnaast ben ik als basgitarist semiprofessioneel muzikant. En dan is er natuurlijk die andere passie van het zijn van assistent trainer-coach bij DEV.

    Waarom vertel ik dit?
    In die eerste twee jobs bestaan organisatievormen van een zekere mate van zelfsturing. Bij mijn werk in de overheid heb ik enkele - overigens sympathieke - experimenten toch vaak zien ontaarden in een hoop gedoe en verwarring; in mijn muziek job kom je dan terecht bij bijvoorbeeld de free-jazz die ik erg waardeer maar meestal niet om aan te horen vind vanwege het hoge ‘piep-knor’ gehalte. Geef mij maar een fijne ‘groove’ om van daaruit de ruimte te zoeken…

    Vandaag zagen we ons team op het veld – en voor ons toch wel onverwacht – in een soort zelfsturing stappen toen zij de uitgangsposities van de opstelling eigenmachtig gingen wisselen.

    In feite waren de ideeën daarachter helemaal zo slecht nog niet en in sync met wat scenario’s die Jos en ik wel vaker met elkaar hadden gewisseld. Maar het idee dat dit zo buiten ons om gebeurde irriteerde ons.
    Misschien hadden we er wel heel anders over geoordeeld als we niet hadden gezien hoe mateloos slap ons team aan de wedstrijd begon. Om een lang verhaal kort te maken: binnen tien minuten stonden we met 2-0 achter. Tegen Candia, die voorafgaand aan de wedstrijd toch echt lager stond dan wij. We werden echt te kijk gezet door de ruimte die we over beide flanken prijsgaven en waarin met name ons middenveld de verdedigende taken echt liet liggen. Let wel: het middenveld dat zich inmiddels aldus al zelfsturend had gevormd liet het in deze fase verdedigend afweten. De ‘6’ en ‘8’ (Lees de rechts- en linkshalf) zagen de vrijgegeven ruimte en konden zo makkelijk een overtal situatie creëren waarin het vanaf de zijkant eenvoudig voorgeven en scoren was.

    2-0 dus en nog geen enkele kans voor ons. Veel ballen die onnodig zomaar werden weggegeven. Candia die de druk erop hield waardoor we nog meer fouten gingen maken.
    Net toen Jos en ik terug waren gegaan naar de tekentafel en chocola probeerden te maken van de nieuwe opstelling wist die dekselse Maurits - in letterlijk de enige kans van de eerste helft van onze kant de 1-2 aan te tekenen. Leep en berekenend met een soort boogballetje, zoals hij dat dan doet (hoorde ik van. Zelf niet gezien dus maar op navraag beschreven door de met mitella’s en krukken uitgeruste jongens van de ziekenboeg in de dugout.)

    Lekker natuurlijk zo’n bijna gestolen aansluitingstreffer, maar niet daarna weer meteen teniet gedaan door een aanval die ook hier weer voortkwam uit dezelfde slordig- en nalatigheid als de eerste twee goals.

    In de rust troffen we bij de warme -maar mierzoete – thee een schuldbewuste groep aan. Jos was die avond ervoor voor het eerst grootvader geworden en je kon bijna zien hoe de mild- en zachtaardig stemmende opa-hormonen zijn ergernis nog een beetje onder de duim konden houden… Het was ook geen nare sfeer of zo, maar wij wilden toch wel even terug geven hoe wij aankeken tegen het eenzijdig doorbreken van de afspraken die we van tevoren hadden afgesproken.
    Het proces vonden we daarin niet goed, maar wat de inhoud betreft:
    We zijn toch doorgegaan vanuit de opstelling die door dat eigengereide experimentje was ontstaan. Dus met Niek op het middenveld en Emanuel centraal achterin. We hadden het zelfs nog iets uitvergroot door Ruben (tegenwoordig bij het eerste en daar als centrale verdediger) ook middenvelder te maken. Met Tjerk centraal en Gijs in de spits (later vervangen door Bart).

    En waarempel: in de eerste minuten meteen al een paar dotten van kansen. Een paar van heel dichtbij toch weer recht op de (overigens uitstekende-) keeper af.
    En dan ineens de 4-1… Ook weer een bal vanaf de zijkant, gevolgd door een matig optreden in de vijf meter box. Ook Laurens ging daar niet vrijuit, maar die pakte anderzijds ook nog een paar fraaie ballen toen het later nog echt spannend werd (spoiler alert…).

    Wij dachten als coaches: “Dit is wel de nekslag… afgelopen uit, ofschoon ik me nog een grapje permitteerde dat we het nog spannend zouden kunnen maken”.
    Maar het bleek helemaal geen fatale klap: er kwamen juist heel veel kansen.; het initiatief kwam steeds meer in de handen van DEV. Een prachtige vrije trap van Tjerk wist die doelman nog te pakken.
    Maar kort daarna gaf Bart een bal perfect voor op Feike (nota bene een jongen van de 19-2, maar die zich al eerder positief had laten zien in de 19-1). Wat leuk dat hij die goal dan ook voor zijn rekening kan nemen! 4-2
    Daarna nog een assist: Bart op Feike op Niek: 4-3.

    Met nog zo’n vijf minuten te spelen!!

    Een super spannend plot ontspon zich. Met ook nog een reuze kans van Candia om het beslissen met een bal op de lat.
    En nog een enorm mooi schot – ik weet door de adrenaline niet meer van wie – maar net…net… naast.

    4-3 verloren dus.
    Maar niet met een slecht gevoel. Vooral niet omdat het nog zo spannend werd.
    Maar ook omdat we ons realiseren dat we onze organisatie soms met elkaar opnieuw in elkaar moet zetten – dat spelers toch op andere posities komen te spelen.

    Ik vind het eigenlijk ook wel leuk dat sommige van onze spelers hier graag mondig en meedenkend in zijn. Al zeg ik erbij dat ik oprecht geloof dat Jos en ik uiteindelijk aan het roer staan en de beslissingen moeten nemen.

    Maar in het voetbal zetten spelers ook hun schreden in hoe ze met ‘leiderschap’ en de ontwikkeling daarvan omgaan.

    En dat is ook weer zo’n link met mijn broodwinning.
    En dat is mede de reden dat ik dit zo leuk vind om te doen.

    Gefeliciteerd Jos met d geboorte van jouw kleinzoon Jordan!!